Ik doe graag een oproep. Is het mogelijk dat meer conferenties het hart centraal zetten in plaats van het hoofd?
Want als ik eerlijk ben, vind ik de meeste conferenties niet zo leuk. Ik verveel me snel en worstel met binnensmondse irritatie. Voor mijn gevoel geldt dit voor veel mensen.
Ik denk dat dit komt, omdat het uitgangspunt meestal niet klopt. Het gaat teveel om het hoofd. Sprekers moeten doen alsof ze het Grote Antwoord kennen. Want toehoorders verwachten bij iedere lezing een doos vol briljante inzichten.
Dat is simpelweg niet mogelijk. Vrijwel niemand snapt Het Geheim van Succes. Een inzicht dat de ene keer werkt, is waarschijnlijk de andere keer moeilijk toepasbaar. En er is zo’n groot aanbod van slimme inzichten, dat je de meeste stellingen links- of rechtsom weleens bent tegengekomen.
Verder blijft de essentie van succes toch inspiratie. En inspiratie breng je niet over met stelregels.
Tegelijkertijd zijn er conferenties die me zo inspireren dat ze me blijvend beïnvloeden. Grappig genoeg waren dit vrijwel altijd ‘unconferences’. Kleinere bijeenkomsten waar mensen uit hun hart spraken. Over dingen waarvan ze simpelweg blij werden. Inspiratie stond centraal en inspiratie werkt aanstekelijk, voordat je het weet voel je het zelf ook.
Mastermundo van Marcel Kampman vind ik altijd een heerlijke grabbelton van mooie dingen. Bij de Kruisbestuiving van Bloei vind ik alles mooi en iedereen aardig. En gisteren ontdekte ik tijdens The Awesome Slideshow van Sue Amsterdam weer hoeveel leuke mensen er zijn in ‘het wereldje’.
Want het mooie van inspiratie is dat de voorraad oneindig is. Er zitten maar enkele goede antwoorden in het hoofd. Maar het hart zit vol verhalen.
Een goede conferentie is net als poëzie: je wordt er door geïnspireerd en daar haal je je eigen antwoord wel uit. Dat hoeft niemand in een stappenplan voor je uit te schrijven.