Recentelijk gaf fris_licht een overzicht van inspirerende straatmarketing.
Nu twee voorbeelden in de categorie ‘over-straat-marketing’. Of: hoe er na de Dirk-tas leven is in ‘de wereld van hip’ voor de plastic drager.
Sony’s PSP creeerde een hoop rumoer met de PSP graffiti’s. Zie deze en deze artikelen eerder in fris_licht.
Enerzijds werden de activiteiten gezien als een originele manier om iets onder de aandacht te brengen.
Anderzijds werd de actie al snel gezien als een inbreuk op een ‘privedomein’. Zeker toen Sony overal dezelfde graffiti’s bleek te plaatsen en het dus geen individuele kunststukjes waren.
De resulterende rumoer is Sony in ieder geval bevallen. In de VS plakt het nu ook logo’s op consumenten. Want, de volgende keer dat je daar uit een club komt, check je hand. De stempel die je krijgt, zodat je die avond weer binnen kunt komen zonder opnieuw te betalen, kan namelijk van Sony zijn.
Het lijkt erop dat een regel van scene-marketing begrepen is: wordt onderdeel van de specifieke codes en gebruiken.
Maar over het respecteren van de andere: voeg iets relevants en sympathieks toe, kan flink worden gediscussieerd.
In de wereld van vandaag draait het om merken. Deze creeren schijnwerelden en holle beloften. Zelfs artiesten worden concepten.
Kort en cynisch en niet helemaal waar. Maar het is fijn dat er initiatieven zijn die dergelijke claims even lekker tegenspreken. Bijvoorbeeld de Arctic Monkeys.
Voor de minder muziekminnenden: dit is de (met nadruk op de) nieuwe band van Engeland. Hun debutalbum kwam gisteren uit. Voorspeld wordt dat het het snelst verkopende debut wordt in de muziekhistorie aldaar.
Interessant: de band heeft haar ‘merk’ juist gebouwd door niets te beloven en veel waar te maken. Voordat ze een platendeal hadden, zetten de Monkeys demos online en gaven ze gratis CDs tijdens concerten weg. Op het gebied van imagemanagement waren ze een stuk minder actief.
Het resultaat was een grote ondergrondse volgroep en een ware strijd onder platenmaatschappijen om de band te tekenen.
Goed nieuws: de Monkeys gebruiken de truc nog steeds. Op hun website kun je bijvoorbeeld liveshows en videoclips downloaden. Hiermee creeren ze nog steeds rumoer en betrokkenheid bij hun fans.
Dus, De Grote Moralistische Les: de beste hype creeer je nog steeds met een goed product voor een fijn lage prijs.
Een liveconcert op VPRO’s 3 voor 12, slechts een week online
McDonald’s heeft in het verleden regelmatig onder maatschappelijke druk gestaan. En op die manier geleerd dat openheid loont. Dus kun je als scholier bijvoorbeeld makkelijk van alles te weten te komen over recycling binnen het bedrijf.
De hamburgerbakker is daarom ook ‘pro-weblog’. Werknemers mogen bijvoorbeeld al een tijd intern weblogs bijhouden.
McDonald’s heeft nu ‘Open for Discussion’ online gezet. Een blog waar het merk gaat vertellen wat het doet op het gebied van maatschappelijk ondernemen. De auteur is Bob Langert, senior Director voor Corporate Social Responsibility.
Het eerste artikel gaat over een koeienfluisteraar.
Het blog is net online. Veel meer dan het bestaan melden kan de fris_licht redactie dus niet doen.
Onze interesse gaat vooral uit naar de mate van openheid. Gebruikers kunnen namelijk gewoon commentaren plaatsen, wat een goede start is.
Maar het ziet er naar uit dat deze wel eerst goed gescreend worden. En een dergelijk blog krijgt natuurlijk pas echt potentie als er een dialoog is die verder gaat dan koeiengefluister. We wachten af.